Op zaterdagochtend 5 juni werden Susskind en Lehmann er van in kennis gesteld dat alle kinderen tot ca. zestien jaar, ook de zieken, ook de doodzieken, het kamp zouden moeten verlaten, en wel nagenoeg onmiddellijk: op zondag 6 juni de zuigelingen en kleuters die door hun moeders vergezeld moesten worden, op maandag 7 juni de kinderen van vier tot ca. zestien, en met hen mocht Of de vader èf de moeder meegaan, beide ouders alleen dan walmeer zij in het kamp geen werk hadden. Dat laatste kwam slechts in een beperkt aantal gevallen voor en dit betekende dat in de regel Of de man zijn vrouwen kinderen of de vrouw haar man en kinderen alléén moest laten vertrekken. Erger nog: met de mannen die kinderen beneden de ca. zestien jaar hadden en die zich in de Aussenkommandos bevonden, was geen enkel overleg mogelijk, van hen kon men niet eens afscheid nemen. Ja, Süsskind en Lehmann maakten in een mededeling aan alle Joden in hetjDL2 op gezag van de ss wel bekend, 'dat de goede hoop bestaat, dat de kinderen hier in het land ondergebracht zullen worden en de ouders kunnen dan, indien zij dit wensen, nog terugkeren', maar wie geloofde dat? Door de Lagerälteste en zijn naaste medewerker werd in diezelfde mededeling acht dagen rouw afgekondigd - dat gaf aan hoe zij de transporten van zondag en maandag beschouwden: 'Polen'
was de bestemming van de ruim drieduizend personen (grotendeels kinderen) die het kamp moesten verlaten.