Wel te verstaan: wie uit Arnhem goederen vervoerde, had een officieel bewijsstuk, een 'plundervergunning'
, nodig maar de met de controle belaste Feldgendarmerie liet zich door Duitsers en N ederlanders omkopen; vrouwen en meisjes die zich in Arnhem voor prostitutie ter beschikking stelden, werden beloond met gestolen bontmantels of andere kostbaarheden en de zaak werd er niet beter op toen Seyss-Inquart in november goedkeurde dat functionarissen uit de nabijgelegen Caue van Duitsland zich met de nodige hulpkrachten naar Arnhem mochten begeven om daar alle goederen uit te kiezen die zij voor bombardementsslachtoffers in hun Caue nodig hadden. De bedoeling was dat Seyss-Inquarts Beauftrag ter dr. Emil Schneider op die wegsleep-actie toezicht zou uitoefenen - in feite liet Schneider dat toezicht over aan een functionaris van de National Sozialistische Volkswohlfahrt die al eerder in Arnhem werkzaam was geweest, Wilhelm Zeiger, en deze liet het toezicht weer over aan zijn secretaresse annex vriendin, Louise Gasille, die in '97 uit een Duitse moeder in Arnhem was geboren, daar in haar jeugd en opnieuw van '36 af had gewoond en er in '44 de Duitse nationaliteit had aangenomen. Zij kende Arnhem goed, organiseerde de huisvesting en voeding van de Bergungskommandos en trad als een helleveeg op wanneer zij merkte dat iemand zich zonder de nodige papieren in Arnhem bevond. Daar werd wijk na wijk leeggehaald. 'Borden'
, aldus de schrijver Johan van der Woude,