De Luchtvaartafdeling van het Knil vloog aanvankelijk louter met jagers en verkenners maar in '35 viel het belangrijke besluit, op bom- • menwerpers over te schakelen. Dat geschiedde tot ongenoegen van de marine welke vreesde dat deze toestellen zoveel geld zouden kosten dat de modernisering van de marine er door zou worden bemoeilijkt, en die bovendien van mening was dat de militaire waarde van bommenwerpers nog geenszins was' aangetoond en dat het Knil, dergelijke toestellen aanschaffend, op het terrein kwam van de marine waaraan in de Defensiegrondslagen Indië's '
verdediging op afstand' was toevertrouwd. De
Andir (vliegveld)
Buitengewesten
Defensiegrondslagen van Nederlands-Indië
Kalidjati
Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (Knil)
Militaire Luchtvaart van het Koninklijk Ne- derlands-Indische Leger
Poorten, H. ter
Timor. Nederlands
zaak ging door en in '37 arriveerden in Indië de eerste dertien tweemotorige Glenn Martin-bommenwerpers. Er volgden er meer - het tempo van de bestellingen werd evenwel geremd doordat het grote moeite kostte, in Indië de nodige vliegtuigwerkplaatsen in te richten en daar het vereiste aantal monteurs en andere technici voor op te leiden. Ook het . opleiden van vliegers en waarnemers bood talloze problemen. Uit het beroepskader kwamen die niet in voldoende aantallen te voorschijn; men ging er toen toe over, kortverband personeel aan te stellen 1 dat gerecruteerd werd uit de clubs van sportvliegers die op particulier initiatief maar met steun van de legerleiding waren opgericht." In '40 en '
41 werd niet alleen het aantal 'gewone'
vliegvelden uitgebreid (tot een totaal van twee-en-dertig, waarvan er zeventien op Java lagen') maar werd er, aangezien men moest aannemen dat deze alle aan de Japanners bekend waren, ook toe overgegaan om in de binnenlanden van Sumatra, nl. 75 km ten zuidwesten van Palembang, en van Borneo, nl. op eenzelfde afstand ten noordwesten van Samarinda en op 60 km ten oosten van Singkawang (zie kaart XIV op pag. 816) goed gecamoufleerde, geheime vliegvelden aan te leggen die met het cijfer II werden aangeduid. Luchtdoelgeschut was slechts beschikbaar voor de belangrijkste vliegvelden, waaronder Palembang II en Samarinda II, op alle overige moest men het stellen met luchtdoelmitrailleurs. Radarapparatuur ontbrak. Eerder vermeldden wij dat de Militaire Luchtvaart (de vroegere Afdeling van het Knil was per I januari '40 een apart Wapen geworden) in '40-'
41 uit de Verenigde Staten, afgezien van 20 Lockheed-verkeersvlieg tuigen (bestemd voor parachutisten), 95 moderne jagers ontving: 24 van het type Curtiss Interceptor, 71 van het type Brewster Buffalo. Beide types waren aanzienlijk langzamer dan de jagers waarover de Japanners beschikten (de z.g. Zero-jagers van de Japanse marine, een product van de Mitsoebisji-fabrieken, waren bijvoorbeeld ruim 150 km per uur sneller),