Waarom Veiligheids-Ieger? Die benaming was gekozen omdat Soekarno het vooral aan Mountbatten duidelijk wilde maken dat hij geen oorlog begeerde maar slechts de erkenning van de Republiek die door middel van dat leger pretendeerde rust en orde te kunnen handhaven. Nu, die pretentie was Mountbatten welkom. Intuïtief voelde deze aan dat het Indonesische onafhankelijkheidsstreven deel was van een veel breder streven dat zich ook in Brits-Indië, Birma en Frans-Indo-China al duidelijk had geuit - de eertijds koloniale mogendheden moesten zich, meende hij, niet gewapenderhand tegen dat streven keren doch handelden verstandig als zij een akkoord nastreefden. Zelf had hij zulk een akkoord gesloten met de Birmaanse nationalistische leider Aung San die vier jaar lang met de Japanners had samengewerkt (maar, anders dan Soekarno en Hatta, zich zes maanden voor hun capitulatie tegen hen had gekeerd), en in Frans-Indo-China had hij bereikt dat een vertegenwoordiger van de Gaulle's regering eind september een eerste bespreking had gehad met de leiding van de communistische Vietminh-beweging welke begin september in Saigon (dat zij nadien weer had moeten prijsgeven) de Republiek Vietnam had uitgeroepen. Waarom ging, aldus Mountbatten, de Nederlandse regering niet tot overleg met Soekarno over? In overeenstemming met het algemene beleid van de Britse Labour-regering gelastte hij Rear-Admiral William A. Patterson, die met zijn vlaggeschip, de Britse kruiser 'Cumberland', op 15 september (een dag later gevolgd 7
Birma
Celebes (Sulawesi)
"Cumberland", de
Komitee National Indonesia Poesat (Knip)
Mounrbarten, L.
Patterson, W. R.
Saigon
Sjahrir, S.
Sjarifoeddin, Arnir
Soerabaja
Strijdkrachten, Republikeinse (Indonesische)
Tentara Keamanan Rakjat (TKR), IIe
Vietminb, 11c
Vietnam
GEEN OVERLEG MET DE REPUBLIEK!door de 'Tromp'
) in Tandjong Priok, de haven van Batavia, arriveerde, elk gewapend optreden tegen de Republiek achterwege te laten en drong hij er eind september bij van Mook en diens vertegenwoordiger bij zijn hoofdkwartier, Ch. O. van der Plas, op aan dat zij het kabinet-Schermerhom er toe zouden bewegen, het overleg met Soekarno en de zijnen te openen. In gelijke geest uitte zich, geheel conform Mountbattens denkbeelden, Lieutenant-General Sir Philip Christison, toen deze, bevelhebber van de in Nederlands-Indië in te zetten Britse (maar hoofdzakelijk uit Brits-Indische militairen bestaande) strijdkrachten, eind september in Batavia aankwam met één bataljon: Schotse troepen van het regiment Seaforth Highlanders.