In dit door zijn ligging voor Nederland zo belangrijke Britse dominion was het in september '45 tot een boycot van Nederlandse schepen gekomen. Communistische agitatie had daar een belangrijke rol bij gespeeld en die agitatie werd voortgezet: de door communisten gedomineerde Seamen '5 Union of Australia steunde Indonesische schepelingen in hun verzet om op Nederlandse schepen dienst te doen en wist te bereiken dat Chinese en Brits-Indische schepelingen op wie de Nederlandse autoriteiten een beroep deden (de Brits-Indische werden bij honderden uit Brits-Indië overgevlogen), het voorbeeld der Indonesiërs volgden. Ook verleenden Australische militairen die lid waren van de Australische communistische partij, een niet-onbelangrijke steun aan de Indonesische nationalisten, vooral op Celebes. De Australische Labour regering was niet bij machte de boycot van Nederlandse schepen (deze had de algemene steun van de Australische vakbeweging) te breken maar droeg er onder druk van Londen wel zorg voor dat het Australische militaire bestuur over Borneo en de Grote Oost correct werd afgewik
BirmaCelebes (Sulawesi)Ceylon (thans Sri Lanka)Landbouwhogeschool, WageningenMalakka (schiereiland, stad)Mao Tse ToengPakistanSeamen's Union of Australia, ireSingapore (eiland/stad)DE POLITIEK VAN AUSTRALIËkeld. Daar onthielden de Australische autoriteiten zich na enige tijd van het verlenen van steun aan de Indonesische nationalisten en wat er door de Australische strijdkrachten was opgebouwd (wegen, bruggen, haveninstallaties en vliegvelden waren er hersteld), werd mèt veel wapens en transportmateriaal voor een gering bedrag aan van Mooks gouvernement ter beschikking gesteld. Dat gouvernement ontving nog méér hulp: het was een schip van de Australische marine dat in maart '46 de nieuwe, voor Indië bestemde munten en bankbiljetten welke in Amerika waren aangemaakt, naar Tandjong Priok vervoerde; ook werd enkele maanden later hulp verleend bij het vertrek van een aantal kleine eenheden van de Koninklijke Marine die met wapens waren volgestouwd; tenslotte werden ook talrijke in Indië bevrijde geïnterneerden voor hun herstel tot Australië toegelaten. De scheepsboycot evenwel bleef in stand, hetgeen betekende dat grote voor Indië bestemde installaties en voorraden hulpgoederen (die laatste tot een totaal van ca. 20000 ton) lange tijd niet konden worden verscheept. Mountbatten deed tijdens een bezoek aan Australië eind maart '46 een beroep op de organisaties die de boycot steunden, om althans de hulpgoederen door te laten - hij had geen succes. Pas eind '47 konden de Nederlands-Indische autoriteiten ermee beginnen, een deel van de opgebouwde voorraden naar Hongkong te verschepen waar de goederen in Nederlandse schepen werden overgeladen. Eerst midden '48 werd de boycot enige tijd opgeheven zodat het meeste dat toen nog in Australië lag, kon worden afgevoerd. Vermelding verdient tenslotte (en vooral) dat, wanneer de Verenigde Naties met het Nederlands-Indonesisch conflict te maken kregen, Australië steeds duidelijk aan de zijde stond van de Republiek - zijn Labour-regering meende dat de overwinning van de Republiek in de lijn lag der geschiedenis en zij streefde een goede verstandhouding na met de toekomstige machthebbers van een belangrijke buurstaat.