In de eerste maanden van '42, toen de scheepvaartroutes bij de Amerikaanse Oostkust en in en bij deCaraïbische Zee nog vrijwel onbeschermd waren, hadden de Duitse U-Boote daar talrijke Geallieerde koopvaarders tot zinken gebracht. Aan de beveiliging van die routes werd spoedig het nodige gedaan, maar midden op de Atlantische Oceaan bleef een brede zone liggen die men niet met lange-afstands-vliegtuigen bestreek. Er waren niet genoeg van die vliegtuigen beschikbaar of, beter misschien: ze waren er wel, de nieuwe types Engelse bommenwerpers namelijk, maar het Britse oorlogskabinet wilde die bommenwerpers niet van hun eigenlijke doelen, de Duitse steden, afhouden. Torpedobootjagers en andere oorlogsbodems die met de convooien meevoeren, waren ook niet in voldoende aantallen aanwezig. wel werden in '42, .mede door.het gebruik van effectievere, dieptebommen en van een nieuw type radar, bijna roo U-Boote tot zinken gebracht, maar de Kriegsmarine wist door snelle aanbouw het aantal U-Boote dat tegelijk in de vaart gebracht kon worden, belangrijk uit te breiden: van 91 in januari '42 tot niet minder dan 212 in'
december.