Daar kwam nog een motief bij: in 'IS had Duitsland de wapenen neergelegd op bepaalde voorwaarden die samenhingen met beginselen die president Wilson tevoren geformuleerd had. In Duitsland had men dus van een voorwaardelijke overgave kunnen spreken en zulks had er toe bijgedragen dat al vóór maar sterker nog onmiddellijk na de Vrede van Versailles (1919) nationalistische agitatoren (Hitler was slechts één onder hen geweest, en in die tijd bij lange na niet de belangrijkste) hadden kunnen betogen dat Duitsland 'eigenlijk' niet verslagen was, maar 'bedrogen' door zijn vijanden en 'verraden' door degenen die de capitulatie aanvaard hadden. Duitslands nederlaag was in 'IS niet volstrekt duidelijk gemaakt - juist die duidelijkheid wenste men thans te bereiken door te stipuleren dat de oorlog eerst zou
Strategy,Casablanca, conferenrie vanChurchill, W. S.Darlan, F.DuitslandEisenhower, D. D.Gaulle, Ch. de, sGeallieerde oorlogvoeringGiraud, H.Goering, H.Himmler, H.Hitler, A.ItaliëJapanMacmillan, H.Roosevelt, F. D.'ONVOORWAARDELIJKE OVERGAVE!'eindigen walmeer een centraal Duits gezag, welk ook, zou erkennen dat het zich op genade of ongenade aan de coalitie van Geallieerden en Russen overgaf. En met Italië en Japan zou het niet anders gaan. Vandaar de eis: 'onvoorwaardelijke overgave'. Hij was de publieke opinie in de Verenigde Staten en het Britse Rijk hartelijk welkom - en niet anders lag het bij de volkeren in de bezette landen van Europa: het kwaad zou uitgeroeid worden, met wortel en tak.